Hoe mijn moeilijkste besluit ook het mooiste besluit werd

Een bijzonder persoonlijk verhaal over een van mijn levenslessen voor jou. Ik twijfelde of ik dit wilde delen. Maar de levenslessen verdienen om gedeeld te worden.

Sinds 1 december 1993 waren we hét stel. Maar zeven jaar geleden was het eigenlijk al op. Mijn beste vrienden en familie zagen mezelf al langzaam dwalen, maar ik hoorde hun niet.

Twee jaar heb ik van alles, en meer, geprobeerd dat op te lossen. Tot ik niets anders meer kón. Het, ik, wij, alles was op. Man, wat was dat een donkere tijd. In dat jaar heb ik met behulp van een uitzonderlijk goede coach twee antwoorden gezocht. “Wil ik dit écht?” En: “De eerste helft van mijn leven eindigt dramatisch, wat kan ik leren voor de tweede helft?”

In 2017 heb ik zo uiteindelijk de moeilijkste beslissing van mijn leven gemaakt. Voor mezelf, vooral voor onze vier kinderen en… ook voor haar.

Ook al gaf het besluit licht, er volgde een enorm pittige tijd om het nieuwe ‘normaal’ uit te vinden. En om die harde lessen, zoals het stellen van grenzen en échte zelf-liefde, in de praktijk te brengen.

“Ik wil daar oprecht dankjewel voor zeggen”, zegt ze plots indringend tegen mij, zelfs mijn hand aanrakend. Ik voel tranen opkomen, ze raakt me diep. Het is ondertussen elf uur ‘s avonds en ik heb net de tweede fles wijn geopend.

“Waarom kom je niet bij me eten, zonder de kids? Geen verwijten, vooral vooruitkijken vanuit de beste intenties?”, zei ik een week eerder tegen de mama van mijn kids. Want ‘ex’, dat woord gebruik ik al enige tijd niet meer. Net zoals heks op momenten dat ik boosheid voelde. Mama van de kids, dat is wie ze voor me is. En dat verbindt ons.

Het was op de achttiende verjaardag van onze oudste dochter. Iets uit het niets raakte ons allebei. Als we elkaar daarom even aankijken, is daar plots die diepe verstandhouding van vroeger. Plots schiet het idee van een dinnerdate me te binnen en voor ik me bedenk, nodig ik haar uit. “We zitten nog zeker twintig jaar aan elkaar vast toch?”, vul ik met een lach aan. Ze twijfelt even. “Ja, dat is misschien wel een heel goed idee”, zegt ze wijs.

We hebben beiden lessen geleerd en daarmee het verleden achter ons gelaten. Drinken af en toe een koffie bij de ‘wissel’ van de zorg voor de kinderen. Maar… niet alles is besproken, veel is nog niet benoemd of geuit.

“Welkom op je spannende date!”, plaag ik haar als ik haar om halfacht verwelkom bij mijn voordeur. Nadat we beiden zijn uitgelachen, delen we bijna tegelijk dat we nooit meer een ‘stel’ willen worden. De lucht is geklaard, alleen die verwachtingsvolle spanning is er nog.

De kids gaan goed. Waar we kunnen, boetseren we ze, als de mooie mensjes die het al zijn, nog wat bij. Ook zij hebben het zwaar gehad. Maar wat ben ik, zijn wij, supertrots op ze. Hoe ze zich afgelopen jaren hebben ontwikkeld. Hoe ze zichzelf zijn, hoe ze met anderen omgaan.

Ik heb mijn lessen geleerd en ik zit supergoed in mijn vel. Na vele omzwervingen, zoals ik ook persoonlijk heb verwoord in mijn eerste boek, zit ik eindelijk op mijn eigen pad en heb ik zelfs mijn missie gevonden.

Van halfacht tot half drie ‘s nachts, zeven uur en tweeënhalve fles wijn lang, duurde ons diepgaande gesprek. Vanuit de beste intenties en omdat we nu beiden dingen ook wel een plaats hebben gegeven.

Over die avond wijd ik niet in detail uit. Het belangrijkste wat ik graag deel, is dat we vanuit die blik hebben verteld, gezegd, elkaar ‘sorry’ hebben gezegd, hard hebben gelachen en ook tranen hebben gelaten. Het andere perspectief, de andere kant, laten zien. Letterlijk hebben we de levenslessen benoemd, besproken en soms ook bijgeschaafd. Als beste vrienden die elkaar zeven jaar niet hebben gesproken.

Hoe we vooral een uitzonderlijk elkaar versterkend team waren dat ook ooit getrouwd was. Hoe mooi het is dat we hiermee, toen onze dochters als huilbaby’s kwamen, we samen niet te stoppen waren en met de kracht van ondernemerschap voor meer dan vijftigduizend gezinnen het verschil hebben mogen maken. Dat was duidelijk geen toeval. Dat was ‘meant to be’.

We zijn brutaal eerlijk en ook complimenteus naar elkaar. Zelfs van de recente liefdes die bij ons allebei niet meer zijn, bespreken we de pijn en wat het ons heeft gebracht.

Waarom deel je dit Jeroen?

Mijn boodschap is niet dat je moet scheiden. Het gaat mij erom dat je jouw eigen levensles, je ‘shit’ moet adresseren, moet oplossen. Jij je levensles als een koe bij de hoorns moet pakken. Voor mij bijvoorbeeld is dat: je grenzen respecteren, zelfs, of juist als het anderen raakt. En veel meer handelen vanuit gevoel, minder uit mijn hoofd. En dat denken wat anderen ervan vinden, niet mijn zaak is.

Ja, het is f$%king pijnlijk. Ja, je moet door dat dal, maar zie het als oude vis onder de tafel. Je kunt nog zoveel luchten, vluchten of het bespreken met vrienden. Maar die stank wordt alleen maar erger. Put the fish on the table. Pak die rugzak eens uit. Sloop dat gewapend beton. Zoek en neem die les, ZODAT jouw leven en daarmee dat van je geliefden nog beter en mooier wordt.

Uiteindelijk zie ik nu dat die moeilijke beslissing, die pijn, net zoals wijn, met tijd zomaar de beste en mooiste beslissing van je leven kan worden. En dat wens ik jou ook toe. Wat is het ergste dat kan gebeuren?

Voor beiden is het verleden dankzij deze bijzondere avond helemaal klaar. We hebben elkaar beloofd in de toekomst waar mogelijk te helpen. Want daar worden we allemaal beter van. Met onze prachtige kids voorop. En daar doe je het toch allemaal voor?

“Tijden geleden dat ik zo brak was”, appt ze me de volgende ochtend. Met mijn zware hoofd en met maar vier uur slaap schiet ik in de lach. Net zoals in 1993. Tijdens de Beaujolais Primeur-avond in onze sociëteit ‘De Heilige Zeug’ vonden we elkaar voor het eerst. Wat een bocht was dat zeg, niet te zuipen. Wat een gelijkenis hoe we elkaar opnieuw leren waarderen, gelukkig nu met een prachtige Italiaanse Amarone. Net zoals de wijn, zijn ook wij veel beter geworden.

Als ik het zo schrijf, voel ik trots en voel ik nog meer rust en kracht van binnen. En..ik zie dat de oorsprong van dit alles zeven jaren geleden was. Hoe symbolisch. Los daarvan, ik weet zeker dat de komende zeven jaren waanzinnig worden. Daar ben ik een zoveel wijzer blij-ei voor, haha!

🙏🍀